SKIBA HURTOWO I W DETALU Artysta kontaktowy

Ktoś, kto podczas rozmów przez komunikatory internetowe wydaje się nadzwyczaj miły, sympatyczny i otwarty, na żywo może okazać się zamkniętym w sobie, zestresowanym gburem – bez polotu i fantazji.

Ileż to razy osoby zdolne, pracowite, szlachetne, niezwykle inteligentne przegrywały w wyścigu szczurów, bo nie były kontaktowe? Cóż z tego, że ktoś posiada ogromną wiedzę i doświadczenie w dziedzinie, która nas bardzo interesuje? Cóż z tego, że ktoś jest kopalnią informacji, skoro jest nietowarzyski, zamknięty w sobie i ma temperament ślimaka chowającego się do skorupy?

Taka osoba nie potrafi „sprzedać” swoich talentów, więc nie mamy szans poznać jej atutów, podczas gdy mniej uzdolniony, lecz bezczelny i towarzyski wyda się nam znacznie bardziej atrakcyjny i przydatny dla firmy.

Także ci artyści, którzy potrafią sympatycznie zagadać do publiczności, bardziej nas uwodzą i czarują. I nie chodzi tu o tandetne zawołania rodem z zespołów disco polo, które między śpiewaniem z playbacku a ruszaniem – odzianym w cekinowe gacie – tyłkiem, wykrzykują ze sceny slogany w stylu: „Kochamy was!”, „Jesteście wspaniali!”, „Uwielbiam dla was śpiewać!”.

Dawno temu, gdy do biednego PRL-u raz w roku przyjeżdżał jakiś zagraniczny gość – włoski piosenkarz Drupi czy grecki gwiazdor Demis Roussos – wystarczyło, że powiedział ze sceny coś w stylu: „Poland, I love you”, a publiczność była tak zachwycona, że gotowa była oddać im swoje nerki i narzeczone.

Pamiętam, jak znajomi wyciągnęli mnie na koncert Roda Stewarta. Doceniam i szanuję Artystę, znam (bo wszyscy znają) przeboje słynnego Anglika, ale przyznam szczerze – nie jestem jego fanem ani wyznawcą, bo Rod zawsze wydawał mi się nieco przesłodzony.

Poszedłem więc na koncert z obawami i bez większego entuzjazmu. A ponieważ grał w pobliskiej hali, a znajomi załatwili mi bilet VIP, uznałem, że jeśli będę się nudził, w najgorszym razie skorzystam z darmowego bufetu.

I muszę przyznać, że do darmowego bufetu nie zajrzałem nawet na chwilę. Rod Stewart zaczął swój show, jak na angielskiego dżentelmena przystało, punktualnie. Mimo słusznego wieku był w świetnej kondycji i śpiewał jeden hit za drugim. Koncert miał oczywiście wspaniałą oprawę scenograficzną – pojawiały się filmy i zdjęcia z różnych etapów kariery artysty, a gra świateł podkreślała nastrój i tempo koncertu.

Jednak zdecydowanie największe wrażenie zrobił na mnie jego sceniczny luz i otwartość w kontakcie z publicznością. Gwiazdor nie tylko wesoło zagadywał do muzyków z orkiestry i frywolnie, choć z klasą, podrywał dziewczyny z własnego chórku czy sympatycznie prowadził dialog z publicznością, ale w pewnym momencie oświadczył, że ma nowe skarpetki, które strasznie go gryzą i przeszkadzają mu w śpiewaniu. Na oczach publiczności zdjął je, włożył buty na gołe stopy i śpiewał dalej.

Ten elegancki facet i bożyszcze wielu kobiet zachował się na scenie, przy tysiącach widzów, jak dobry kumpel albo bliski sąsiad, który nie musi niczego udawać. Ten jego luz był tak spontaniczny i naturalny, że wzbudzał autentyczną sympatię – nawet u takich jak ja, którzy nie należeli do jego wiernych fanów.

Całkowicie odmienną postawę prezentuje na scenie inna legenda muzyki – Bob Dylan. Ten jest kompletnym mrukiem, który nie tylko nie zagaduje do widzów, ale często nie mówi nawet kilku słów na powitanie. Zdarza mu się stać bokiem do publiczności, z twarzą zasłoniętą szalikiem czy chustą.

Wyjątkowo kontaktowy na koncertach był Krzysztof Krawczyk, który pod koniec kariery więcej mówił, niż śpiewał. Każdą piosenkę poprzedzał opowieścią o tym, jak powstała i gdzie została napisana. Nie wynikało to jednak z naturalnej potrzeby podzielenia się ciekawostkami z publicznością, ale z konieczności odpoczynku. Te pogawędki były potrzebne weteranowi sceny, by złapać oddech. Młody Krawczyk po prostu śpiewał – bez zbędnego ględzenia.

I tu wreszcie napiszę coś o sobie. Nie żebym się porównywał do Roda Stewarta, Dylana czy Krawczyka, ale chcę uświadomić Czytelnikom, że istnieją różne szkoły i style obycia scenicznego.

Mój zespół od zawsze robił coś w rodzaju widowiska, ale zawsze było to z przymrużeniem oka i w wesołej atmosferze. Prawdę mówiąc, lubię sobie pogadać na scenie i nie wyobrażam sobie koncertu bez luźnego kontaktu z publicznością. Czasem bywam nawet upominany przez kolegów z zespołu, że zbyt długo zagaduję widzów, ale akurat fani Big Cyca to uwielbiają.

Pamiętam, jak dawno temu prowadziłem duże wydarzenie muzyczne w Warszawie i zapowiadałem samych znanych wykonawców. Było to w czasach, gdy razem z moim scenicznym partnerem Pawłem Konnakiem prowadziliśmy program telewizyjny „Lalamido”. Publiczność przychodziła na nasze wesołe zapowiedzi, bawiąc się jak na najlepszym kabarecie. Tymczasem, gdy na scenę wchodził wykonawca, większość widowni ruszała do bufetu. I ta sytuacja powtarzała się nawet przy bardzo znanych artystach.

Doszło do tego, że nasze zapowiedzi wydłużaliśmy nawet do pół godziny, aby dobrze bawić publiczność. Coś, co miało być tylko dodatkiem do koncertu – czyli nasze konferansjerskie popisy – stało się jego największą atrakcją. Tak zaprawdę powiadam Wam: bycie kontaktowym ułatwia życie. Nie tylko na scenie, ale czasem również w kolejce do kasy w sklepie.